Bazen duygularımızı anlatmak konusunda yetersiz kaldığımız anlar olur bu anlarda çiçeklere başvururuz. Taze çiçekler şüphesiz ki hayatımızın her anında bize güzellikleriyle mutluluk katmaya devam ederler. Çiçekler farklı kültürlerde genellikle farklı semboller taşımaktadır. Bu semboller edebiyatta da yerini çokça benimsemişlerdir. Türk edebiyatında, özellikle klasik Türk şiirlerinde da adından sıkça bahsettiren bazı çiçekler bakalım hangi sembollere sahiplerdir.
Güller;
Şairlerin en çok ilgisini çeken çiçeklerin başında zarafetleri ve birbirinden farklı renkleriyle güller gelir. Gerçekçi ya da simgesel açılardan güllerin değerlendirildiği binlerce edebiyat eseriyle karşılaşmak mümkündür. Güllerin klasik Türk şiirlerinde en çok dikkat çeken kullanımları; taç yaprakları, dikenleri, dalları, kökleri, fidanları ve tohumları şeklinde yer alırlar. Klasik Türk edebiyatında en çok kullanılmış türleri ise yaban gülü, Ağustos gülü, Mısır gülü ve Van gülü şeklinde seyreder. Bitkisel özellikleriyle ise sevgiliye güller anlamıyla renkleri, tazeliği, hoş kokuları, hassas olmaları, lezzetli taç yaprakları ve taç yapraklarının kıvrımlı olması dikkat çeker. Güller, geleneksel Türk edebiyatına yansıyan adet ve geleneklere göre dönemin toplumsal ve kültürel yapısına ipucu verirler.
Laleler
Klasik Türk edebiyatında laleler en çok insan uzuvlarını sembolize etseler de sevgili, güzel, gelin ve hizmetçi gibi anlamları da taşır. Sevgilinin yanağı ya da dudağı, aşığın vücudu, yüzü veya kanı, gözyaşları, dertleri, ya da yaraları gibi acıyı temsil eden kullanım alanları da mevcuttur. Ayrıca lale çiçekleri kadeh, şarap, taç gibi eşyaları da sembolize ettikleri gibi güneş, ay, yıldız, cennet, ümit gibi ruhani olayları temsil ettikleri de sıkça görülmektedir.
Sümbüller
Klasik Türk edebiyatında en çok kullanılan çiçeklerden biri de sümbüllerdir. Güzel kokulu olmaları, kıvrımlı, dalgalı ve karmaşık görünümleri ve siyaha yakın renkleri onların şairler tarafından en çok ilgi gören özellikleri olmuştur. Sümbüller çiçek açtıkları dönemler ve etrafa saçtığı güzellikler sayesinde baharın habercisi olarak kabul edilmiştir. Klasik Türk edebiyatında en çok sevgilinin kakülü, zülfü ya da saçı gibi uzuvlarla ilişkilendirilerek kullanılmışlardır.
Nergisler
Divan şairleri tarafından en çok ilgi gören çiçeklerden birisi de nergistir. Beyaz ve sarı renginde taç yaprakları, yuvarlak olan çiçek kısmı, yere yakın ve eğik taç yaprakları, meyveye ya da kokuya sahip olmamaları, ince ve zarif görünümler ve de suya ihtiyaçları olması gibi özelliklerle edebiyatta yerini almışlardır. Sevgilinin gözü ile benzerliği sayesinde Türk edebiyatında sembol kazanmıştır. İnsan uzuvlarını sembolize etmek adına sıkça kullanılsa da hasta, sarhoş ve aşık gibi sahıs olarak da kullanımı dikkat çeker. Ayrıca taç, külah, kadeh, altın, gümüş gibi değerli eşyaları sembolize ettiği gibi yıldızlar gibi ruhani sembolleri de bulunur.
